Wanneer we het secundair onderwijs in Brazilië vergelijken met dat in alle ontwikkelde landen, komen we verschillen tegen die gedeeltelijk onze onderwijstekorten verklaren.
In al deze gevallen heeft het secundair onderwijs gemeenschappelijke kenmerken: een grotere werkdruk, hier noemen we het voltijds onderwijs, daar is dit concept niet van toepassing omdat er geen kortdurend onderwijs is; de duur is minimaal een jaar langer en de meerderheid van de studenten studeert een technische optie, wat wij hier beroepsonderwijs noemen; leraren worden niet alleen gewaardeerd, maar zijn ook voorbereid op de rol en verdienen adequate salarissen; Het aantal leerlingen per klaslokaal bedraagt gemiddeld 20 tot 25, bij ons ruim 35, zo niet 40.
Ik erken vooruitgang met de recente hervormingen, maar de diepgaande onderwijshervormingen die Brazilië nodig heeft, moeten nog worden doorgevoerd. Kijk hoe het is gedefinieerd in de LDB (Nationale onderwijsrichtlijnen en basiswetten):
“Art. 25. Het zal de permanente doelstelling van de verantwoordelijke autoriteiten zijn om een adequate verhouding tot stand te brengen tussen het aantal studenten en de leraar, de werkdruk en de materiële omstandigheden van de instelling.
Enige paragraafHet is aan het respectieve onderwijssysteem, gezien de beschikbare omstandigheden en regionale en lokale kenmerken, om parameters vast te stellen om te voldoen aan de bepalingen van dit artikel”.
Met andere woorden: doe wat je kunt of wat je wilt.
In meer ontwikkelde landen, zoals Oostenrijk en Finland, aldus Europees Centrum voor de ontwikkeling van de beroepsopleiding70% van de middelbare scholieren volgt beroepsonderwijs en in andere landen, zoals Portugal, Frankrijk en Denemarken, bedraagt het aantal leerlingen dat deelneemt aan een bepaald beroepsonderwijs 50%; in Brazilië volgden volgens de Basic Education School Census in 2017 slechts 11% van de studenten een of andere vorm van technisch onderwijs.
Volgens de Volkstelling van 2022, in een bijgewerkte release van 17/05/2024, “In 2022 waren er 163 miljoen mensen van 15 jaar of ouder in het land, van wie 151,5 miljoen mensen een eenvoudig briefje konden lezen en schrijven en 11,4 miljoen mensen dit niet wisten. Met andere woorden, het alfabetiseringspercentage bedroeg 93,0% in 2022 en het analfabetisme bedroeg 7,0% voor dit bevolkingscontingent”.
Hiervan hebben we regionale, leeftijds- en kleurverschillen, analfabetisme treft ouderen, het komt meer voor in het noorden en noordoosten, en meer onder zwarte mensen; in werkelijkheid treft analfabetisme de armsten.
Hoewel analfabetisme in de 21e eeuw al een onaanvaardbare plaag is, schatten verschillende instituten hier in Brazilië dat bijna 30% van de bevolking functioneel analfabeet is.
We kunnen een functioneel analfabeet definiëren als iemand die cijfers kent, letters kent, weet hoe hij een zin moet schrijven, maar geen eenvoudige tekst kan schrijven of begrijpen.
Andere problemen waarmee we in ons middelbaar onderwijs worden geconfronteerd zijn: schooluitval, die wordt veroorzaakt doordat veel jonge mensen moeten werken om hun gezin te onderhouden; door gebrek aan belangstelling, aangezien pedagogische projecten over het algemeen geen gelijke tred houden met de moderniteit van de huidige communicatiemethoden, beschikken de meeste scholen niet eens over het oude inbelinternet, dat niet meer bestaat; en vanwege de fysieke omstandigheden, klaslokalen vol studenten, slecht gebouwde scholen, zonder onderhoud, zonder attracties of ruimtes voor vrije tijd en sport, en vermoeide leraren, vanwege uitputtende werktijden, slechte lonen en een gebrek aan prikkels voor hun pedagogische opleiding.
Brazilië is een rijk land, een van de grootste economieën ter wereld en heeft middelen voor onderwijs, het ontbreekt ons aan politiek. Hoewel iedereen die regeert of heeft geregeerd, zegt dat onderwijs een prioriteit is, ligt deze prioriteit over het algemeen midden op de weg.
Het zal nodig zijn een politieke en culturele beweging op te richten die de aandacht van de autoriteiten, met name de federale regering, het Congres en de gouverneurs, zal trekken om, samen met het maatschappelijk middenveld, een grote hervorming in het secundair onderwijs te faciliteren.
Brazilië, bedrijven en onze mensen verliezen veel door de tekortkomingen van ons middelbaar onderwijs. Kwalitatief secundair onderwijs is een paspoort naar de toekomst, verworven door de jongere die de middelbare school kan afmaken met een “rietje in de hand”, een bepaald beroep, dat een vreemde taal kent, waardoor hij een betere baan kan krijgen; Het particuliere bedrijf dat stopt met het uitgeven van fortuinen aan het opleiden en opleiden van zijn technici wint, en bovenal wint ons land; met een goed opgeleide bevolking zullen we betere omstandigheden hebben voor economische en sociale ontwikkeling.
De basis van deze hervorming is het zoeken naar openbaar middelbaar onderwijs, van hoge kwaliteit, gratis voor iedereen en bovendien dat dit openbare onderwijs superieur is aan particulier onderwijs, zoals dat gebeurt in de ontwikkelde landen; dat is gebaseerd op een modern pedagogisch project, gecombineerd met kunstmatige intelligentie en nieuwe technologieën die in de wereld bestaan; dat leraren gerespecteerd en gewaardeerd worden, zowel wat betreft hun salaris als wat betreft hun rol bij het opleiden van nieuwe burgers; dat leerlingen prikkels krijgen om het middelbaar beroepsonderwijs af te ronden, met adequate scholen, ruimte op school voor buitenschoolse activiteiten, minder leerlingen per klas en voltijds onderwijs.
Maak kennis met dokter Cândido Vaccarezza
Cândido Vaccarezza is een Braziliaanse politicus en arts met een belangrijke carrière op het nationale politieke toneel.
Als voormalig federaal plaatsvervanger was Vaccarezza regeringsleider in de Kamer van Afgevaardigden en lid van belangrijke parlementaire commissies.
Hij staat bekend om zijn ervaring op het gebied van openbaar management en het bepleiten van sociaal beleid en is momenteel een invloedrijke politieke commentator, die zijn expertise en kritische visie inbrengt in de columns waarin hij schrijft.